|
Κατατέθηκε και συζητήθηκε πρόσφατα στη Βουλή επερώτηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ αναφορικά με τη διαπίστωση παραβιάσεων της ελληνικής και της κοινοτικής νομοθεσίας από νομοθετικές πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης, οι οποίες τελικά πήραν τη μορφή νόμου. Καταγράφηκαν 30 παραβιάσεις στους 19 μήνες νομοθετικής δραστηριότητας της Κυβέρνησης. Μάλιστα επισημαίνεται πως πολλές φορές η Βουλή δια της κυβερνητικής πλειοψηφίας προχώρησε στην ψήφιση των συγκεκριμένων διατάξεων παρά και την αντίθετη γνωμοδότηση της ίδιας της επιστημονικής υπηρεσίας της Βουλής, η οποία υποχρεωτικά μελετά και σχολιάζει κάθε πρόταση νόμου πριν αυτή κατατεθεί προς ψήφιση.
Οι παραβιάσεις αφορούν τόσο κανόνες της εσωτερικής έννομης τάξης και ειδικότερα της κορυφαίας καταστατικής μας συνθήκης, του Συντάγματος, που προστατεύει τις θεμελιώδεις αρχές της ισότητας των πολιτών μεταξύ τους και έναντι του νόμου, της ισότητας των φύλων, του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, της διάκρισης των εξουσιών μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, αλλά και τα θεμελιώδη ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, η προστασία της οικογένειας, οι συλλογικές ελευθερίες και πολλά άλλα, όσο και του ευρωπαϊκού δικαίου και ειδικότερα του πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκή Συνθήκης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, της Συνθήκης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και πλήθους κοινοτικών οδηγιών.
Δεν θεωρώ πως το φαινόμενο αυτό αποτελεί σημερινή πρωτοτυπία. Αν ανατρέξει κανείς στα πρακτικά των συζητήσεων στη Βουλή για την ψήφιση των νομοσχεδίων είναι σίγουρο ότι θα αλιεύσει παρόμοιες αιτιάσεις και κατά το παρελθόν. Εκείνο όμως που δημιουργεί ανησυχίες είναι το κύρος της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και η αμφισβήτησή της από τα ίδια τα όργανα που την υπηρετούν.
Η τήρηση της νομιμότητας και ο σεβασμός των νόμων και κυρίως του Συντάγματος στον κατεξοχήν χώρο άσκησης της νομοθετικής εξουσίας, στο κοινοβούλιο, εκεί όπου παράγονται οι νόμοι, αποτελεί βασική πολιτειακή υποχρέωση. Στο επίπεδο παραγωγής των νόμων η παραπάνω υποχρέωση είναι τουλάχιστον δεδομένη και αυτονόητη.
Όταν παρατηρείται πληθώρα παραβιάσεων εκ μέρους της εκάστοτε κυβέρνησης, που της ανήκει και η νομοθετική πρωτοβουλία, που αφορούν στα νομοσχέδια που έρχονται στη Βουλή προς συζήτηση και ψήφιση και που αφορούν στη ρύθμιση ζωτικών μας δραστηριοτήτων, τί είδους εμπιστοσύνη θα πρέπει να περιμένουμε να έχει ο πολίτης προς το κράτος και προς κάθε Κυβέρνηση;
Καλόπιστα σκεπτόμενος κάποιος μπορεί να πει, ότι οι παραβιάσεις αυτές οφείλονται στην ελλιπή προετοιμασία των κυβερνητικών στελεχών, κάτω και από την πίεση εμφάνισης κυβερνητικού έργου, στην απειρία τους ενδεχομένως και εν γένει σε μια μη σκοπούμενη αμέλεια.
Στην πορεία όμως διαπιστώνεται πως οι ενέργειες αυτές εκπορεύονται από μια συνειδητή προσπάθεια ισοπέδωσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών στο βωμό εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων. Όπως συνέβη για παράδειγμα πρόσφατα στην περίπτωση της ρύθμισης του ασφαλιστικού των τραπεζών, στο καθεστώς των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, στη δήθεν διευθέτηση του οκταώρου και στη ρύθμιση του νέου ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων.
Πέρα από τις παραβάσεις αυτές, τέτοιου είδους νομοθετήματα ανατρέπουν κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, προκαλούν κοινωνικές ανισότητες, δημιουργούν σύγχυση, ένταση και ανασφάλεια στον κοινωνικό ιστό, επιφέρουν αντιπαλότητες, έριδες και κοινωνική αναταραχή, όπως στην περίπτωση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και όλα αυτά κάτω από το μανδύα της δήθεν νομιμότητας και με την επικύρωση του ελληνικού κοινοβουλίου.
Το κλίμα αυτό, το οποίο δυστυχώς είναι πιο έντονο σήμερα, θυμίζει θέατρο και μάλιστα φαρσοκωμωδία, που αγνοεί τη νομιμότητα και υποβαθμίζει πρόσωπα και θεσμούς.
Όταν μια Κυβέρνηση θέλει να νομοθετήσει και να ρυθμίσει μια κατάσταση με συγκεκριμένο τρόπο, θα το κάνει χωρίς να προστατεύεται ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός του βουλευτή, ο οποίος καταντά στην ουσία απλό διαδικαστικό όργανο, αφού ούτε ακούγεται, ούτε η γνώμη του λαμβάνεται υπόψη.
Η κοινοβουλευτική διαδικασία και πρακτική παραβιάζεται και στις περιπτώσεις κατάθεσης τροπολογιών, που συνήθως είναι σημαντικότερες από το ίδιο το υπό συζήτηση νομοσχέδιο και πολλές φορές άσχετες με αυτό ή όταν σοβαρότατα νομοθετήματα έρχονται προς συζήτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Από τη μια λοιπόν κορυφαία όργανα του κράτους λειτουργούν όπως λειτουργούν και από την άλλη βλέπουμε καταστάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές και αναβιώνουν συνθήματα του παρελθόντος. Εξοργίζει για παράδειγμα το γεγονός να εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως συνέβη στην περίπτωση των πακιστανών όπου επετράπη σε πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών να δρουν ανενόχλητοι, να ασκούν ανακριτικά καθήκοντα και να προβαίνουν σε απαγωγές και ανακρίσεις ανύποπτων οικονομικών μεταναστών, που ζουν όμως και εργάζονται χρόνια στη χώρα μας επισύροντας την εύλογη οργή και αγανάκτηση και της ελληνικής κοινής γνώμης και του νομικού κόσμου αλλά και την παρέμβαση της ίδιας της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πληροφορηθήκαμε από τον τύπο πως κάτω από τη μύτη της ελληνικής κυβέρνησης και μάλιστα σε μια περίοδο που τα αντανακλαστικά της θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αυξημένα, ξένοι πράκτορες παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα ολόκληρου του Υπουργικού Συμβουλίου και του ίδιου του Πρωθυπουργού χωρίς οι ίδιοι να έχουν αντιληφθεί τίποτα, δημιουργώντας τελικά εύλογη απορία στους πολίτες για την αποτελεσματικότητα των συστημάτων ασφαλείας που χρυσοπληρώσαμε για τη διεξαγωγή των πρόσφατων ολυμπιακών αγώνων.
Αυτή δεν είναι εικόνα σύγχρονης και ανεξάρτητης χώρας. Αυτή είναι εικόνα άναρχου προτεκτοράτου, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει.
Σε όλο αυτό το πλαίσιο οι πολίτες αισθάνονται ανήμποροι. Όχι μόνο γιατί βλέπουν να συρρικνώνονται τα δικαιώματά τους αλλά γιατί αισθάνονται απροστάτευτοι απέναντι σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία.
Όταν παρατηρούνται φαινόμενα σαν κι αυτά, οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τους θεσμούς, αισθάνονται απαισιόδοξοι ως προς την μελλοντική τους προοπτική και εξέλιξη και αυτό τελικά οδηγεί σε περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής και των ίδιων των πολιτικών, σε έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς και στη δημοκρατική τάξη, σε φαινόμενα απομονωτισμού και περιθωριοποίησης αλλά και σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, όπως η πρόσφατη βίαιη επίθεση κατά του Προέδρου της ΓΣΕΕ στο κέντρο της Αθήνας και κάτω από τη μύτη της Ελληνικής Αστυνομίας. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί η δημοκρατία στη χώρα μας φαίνεται να λειτουργεί ασύδοτα. Το θέμα είναι πως δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς.
Ο Γιώργος Λάγαρης είναι Δικηγόρος και Νομαρχιακός Σύμβουλος Ευρυτανίας
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΝΕΑ» στις 8 Φεβρουαρίου 2006
|
