|
Συζητήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην ολομέλεια του εθνικού μας κοινοβουλίου και αποτελεί πλέον νόμο του κράτους το νομοσχέδιο με τίτλο «Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών όσον αφορά στην πρόσβαση στην απασχόληση, στην επαγγελματική εκπαίδευση και ανέλιξη, στους όρους και στις συνθήκες εργασίας και σε άλλες συναφείς διατάξεις», το οποίο ενσωμάτωσε στο εθνικό μας δίκαιο την κοινοτική Οδηγία 73/2002/ΕΚ του Συμβουλίου της 23ης Σεπτεμβρίου 2002.
Με το νέο νόμο εισάγονται για πρώτη φορά οι ορισμοί της άμεσης και έμμεσης διάκρισης λόγω φύλου, ορίζεται για πρώτη φορά η έννοια της σεξουαλικής παρενόχλησης και αντιμετωπίζεται ρητά ως μορφή διάκρισης λόγω φύλου στο χώρο της εργασίας. Επίσης για πρώτη φορά εξομοιώνεται με διάκριση και η εντολή για άνιση μεταχείριση προσώπου λόγω φύλου καθώς και η λιγότερη ευνοϊκή μεταχείριση γυναίκας λόγω εγκυμοσύνης ή άδεια μητρότητας και γονέα που κάνει χρήση άδειας ανατροφής ή φροντίδας παιδιού.
Με το να υιοθετούμε σήμερα νομοθετικές παρεμβάσεις σαν αυτή και με το να παραδεχόμαστε ότι πράγματι καλύπτουν υφιστάμενα κενά στο δικαιϊκό μας σύστημα, παραδεχόμαστε ότι η κοινωνία μας παρά τα άλματα που έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια εμφανίζει ένα τεράστιο έλλειμμα και κάθε άλλο παρά ώριμη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναφορικά με την ισότιμη μεταχείριση ανδρών και γυναικών στην πρόσβαση στην εργασία, στις ευκαιρίες και τις δυνατότητες απασχόλησης αλλά και στις προοπτικές εξέλιξης και διάκρισης μέσα σε έναν εργασιακό χώρο.
Είμαστε και παραμένουμε πίσω και σε νοοτροπίες αλλά και σε πρακτικές που θα αντιμετώπιζαν πραγματικά και ουσιαστικά ίσα όχι μόνο άνδρες και γυναίκες αλλά τον κάθε εργαζόμενο έλληνα και την κάθε εργαζόμενη ελληνίδα ως ισότιμο και άξιο μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας και συμμέτοχο στην κοινή προσπάθεια για οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ευημερία.
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα εξακολουθεί και είναι διαφορετική και γι αυτό και επικροτούμε τέτοιες προτάσεις. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι αν αυτές οι πρωτοβουλίες που αποφασίζονται σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο επιλύουν το πρόβλημα, το αντιμετωπίζουν στη ρίζα του ή απλά υιοθετούμε μέτρα για την ίση μεταχείριση που στην πράξη παραμένουν κενό γράμμα.
Δεν πρέπει ακόμα να παραβλέψουμε ότι οι εργασιακές σχέσεις συνολικά αποδομούνται όταν στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της επίτευξης των οικονομικών στόχων και αριθμών ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμο εξάρτημα στη μηχανή της εθνικής οικονομίας αλλά και στον μικρόκοσμο μιας ιδιωτικής επιχείρησης, η οποία μπροστά στην έννοια της μείωσης του κόστους και της αύξησης των κερδών απεμπολή κάθε ιδέα προστασίας του εργαζομένου και επίδειξης κοινωνικής ευαισθησίας.
Δεν είναι όμως μόνο η κοινωνία που δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ώριμη αλλά και το ίδιο το κράτος το οποίο οπισθοδρομεί αναφορικά με την προστασία των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων όταν νομοθετεί με τον τρόπο που νομοθέτησε για το ασφαλιστικό των τραπεζών.
Οπισθοδρομεί αναφορικά με την στήριξη της οικογένειας όταν νομοθετεί αποσπασματικά μέτρα για τη στήριξη των οικογενειών με τρία παιδιά ενώ αντικείμενο της προνομιακής πολιτικής του κράτους θα πρέπει να είναι η στήριξη της οικογένειας με την ταυτόχρονη ικανοποίηση βασικών αναγκών για επιβίωση, μόρφωση, πολιτισμό και όχι απλά η άκριτη χορήγηση κάποιων επιδομάτων που δεν πάνε σε αυτούς που τα έχουν ουσιαστικά ανάγκη αλλά απλά διαχέονται στο σύστημα.
Οπισθοδρομεί αναφορικά με τη στήριξη της γυναίκας τόσο στην κοινωνία όσο και στην αγορά εργασίας όταν απαξιώνει την υποδομή Βρεφονηπιακών Σταθμών, Νηπιαγωγείων, Δημοτικών Σχολείων, Ολοήμερων Σχολείων.
Για ποια ισότιμη πρόσβαση στην απασχόληση μπορούμε να μιλήσουμε όταν η μία επιχείρηση μετά την άλλη κλείνει, όταν από δικές μας επιλογές βρισκόμαστε σαν εθνική οικονομία υπό επιτήρηση, όταν χάνουμε το παιχνίδι της αξιοποίησης των κοινοτικών πόρων, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται;
Η ανεργία δεν μπορεί να μειωθεί χωρίς ανάπτυξη, με καθυστέρηση στα δημόσια οικονομικά, με τη δραματική περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, χωρίς επενδύσεις στην Περιφέρεια. Με όλες αυτές τις περικοπές και με την αγορά να φυτοζωεί και να φθίνει δεν μπορεί να μειωθεί η ανεργία.
Η παραπάνω νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης ενσωματώνει στο εθνικό δίκαιο μια κοινοτική οδηγία με καθυστέρηση έξι ετών, η οποία πράγματι περιέχει ρυθμίσεις που δυστυχώς έλλειπαν από την ελληνική νομοθεσία.
Όμως δεν τολμούμε όμως.
Δεν προχωράμε την πρωτοβουλία αυτή ακόμα ένα βήμα πιο πέρα ώστε να καταστήσουμε τη γυναίκα πρωταγωνιστή στην κοινωνία μας.
Δεν φτάνει μόνο να παραδεχόμαστε πόσο πίσω είμαστε σαν κοινωνία και σαν πολιτεία αλλά με βάσει τα ερεθίσματα που δεχόμαστε, όπως για παράδειγμα ο συγκεκριμένος νόμος αφορμή του οποίου είναι η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας, να προχωράμε ένα βήμα πιο πέρα για ουσιαστική και δίχως όρια ισότιμη και αξιοπρεπή μεταχείριση κάθε ελληνίδας και κάθε έλληνα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΝΕΑ στις 30 Αυγούστου 2006
|
