|
Ο αποκλεισμός των ελληνικών ομάδων
|
|
|
|
|
|
|
Του Γιώργου Λάγαρη
Συζητήθηκε χθες το νομοσχέδιο για τον επαγγελματικό αθλητισμό, η κατάθεση του οποίου προκάλεσε την απειλή αποκλεισμού των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις σύμφωνα με απόφαση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA).
Πρόκειται για μία κίνηση, η οποία θα καταγραφεί ως μία από τις μελανότερες σελίδες στην κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου μας. Πρώτη φορά νομοσχέδιο δέχεται τόσες παρεμβάσεις, τροποποιήσεις και αλλαγές από τον ίδιο τον φορέα και το πρόσωπο που το κατέθεσε ώστε δικαιολογημένα να έχει λάβει το χαρακτηρισμό ως νομοσχέδιο χαμαιλέων.
Το ζήτημα όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αν προσβάλει και κατά πόσο η συγκεκριμένη πρωτοβουλία τον κοινοβουλευτικό πολιτισμό μας, σε τέτοιου είδους φαινόμενα και συμπεριφορές η σημερινή κυβέρνηση μας έχει άλλωστε συνηθίσει.
Καλώς ή κακώς όμως, οι περιπτώσεις αυτές παρέμεναν εντός των τειχών αφού η κυβέρνηση αγνοεί επιδεικτικά όποιες αντιδράσεις διατυπώνονται και κατά τη διάρκεια συζήτησης των νομοσχεδίων στις αρμόδιες επιτροπές αλλά και κατά τη συζήτηση στην ολομέλεια προχωρώντας τελικά σε ψήφιση νόμων εκτρωμάτων.
Βέβαια υπήρξαν και φορές που η ψήφιση νομοσχεδίων επέφερε και τον ευρωπαϊκό διασυρμό της χώρας και είναι πρόσφατο το παράδειγμα του νόμου για το βασικό μέτοχο, ο οποίος μας έφερε αντιμέτωπους όχι με τη διαπλοκή, ούτε με τη διαφθορά αλλά με την ευρωπαϊκή ένωση και τα όργανά της με τις γνωστές συνέπειες.
Η συγκεκριμένη όμως περίπτωση ξέφυγε ακόμα και από τα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τις κινήσεις και τους χειρισμούς του ο Υφυπουργός Αθλητισμού κατάφερε να δημιουργήσει εις βάρος της χώρας μας ένα πρωτοφανές ρεζιλίκι και έναν μοναδικό διασυρμό, ο οποίος πραγματοποιήθηκε ενώ η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του κόσμου ήταν σε εξέλιξη και μάλιστα ακριβώς δύο χρόνια μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία της Ελλάδας στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία.
Δύο λοιπόν χρόνια μετά η Πρωταθλήτρια Ευρώπης έγινε δακτυλοδεικτούμενη, σχολιάστηκε αρνητικά από τα μεγαλύτερα μέσα επικοινωνίας του κόσμου και κατατάχτηκε μαζί με τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ουγκάντα, το Μπαγκλαντές και η Γουϊνέα, οι οποίες έχουν προβλήματα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου την περιβόητη FIFA.
Οι συνέπειες; Τεράστιες.
Πέραν από το διασυρμό και το ρεζιλίκι, με τον αποκλεισμό που επεβλήθη στις ελληνικές ομάδες, ακόμα και αν αρθεί –που πιστεύω ότι τελικά θα αρθεί- η Ελλάδα θα κουβαλάει για πολλά χρόνια ένα στίγμα για το οποίο ευθύνεται ο σημερινός Υφυπουργός Αθλητισμού και η σημερινή Κυβέρνηση.
Πράγματι δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική πολιτεία και η FIFA βρέθηκαν σε ευθεία αντιπαράθεση. Όμως ποτέ έως σήμερα δεν είχε επιβληθεί τέτοια ποινή και ποτέ δεν βρέθηκαν ελληνικές ομάδες προ αποκλεισμού από τις διοργανώσει στις οποίες δικαιούνται να συμμετάσχουν.
Αντί λοιπόν ο κάθε υπεύθυνος αναλάβει τις ευθύνες του και υποστεί τις όποιες συνέπειες, ψάχνουμε και βρίσκουμε «δράστες» μακριά και πέρα από εμάς. Και είναι λογικό αυτό αφού ο Υφυπουργός Αθλητισμού στην υπόθεση αυτή δεν ενήργησε μόνος του αλλά με την έγκριση της κυβερνητικής επιτροπής και του ίδιου του Πρωθυπουργού της χώρας. Πώς λοιπόν να αναληφθούν οι ευθύνες και από ποιους;
Φταίει λοιπόν κατά την άποψη της κυβέρνησης ο Πρόεδρος της ΕΠΟ που γνωστοποίησε το αρχικό νομοσχέδιο στη FIFA. Αυτό το σχέδιο δεν ήταν που κατέθεσε ο κ. Υφυπουργός στη Βουλή ή κάποιο άλλο; Η FIFA δεν θα το μάθαινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Κατηγορήθηκε το ΠΑΣΟΚ ότι συνδέεται με πρόσωπα και καταστάσεις και παρακίνησε στο να δημιουργηθεί αυτό το κλίμα. Όμως το ΠΑΣΟΚ και κανένα κόμμα δεν συνδέεται ούτε με μεμονωμένα πρόσωπα ούτε με εξωθεσμικούς παράγοντες.
Το ΠΑΣΟΚ στη συγκεκριμένη περίπτωση επεχείρησε να προστατεύσει την κυβέρνηση προειδοποιώντας ότι με τους χειρισμούς της θα προκαλέσει τη μήνιν των διεθνών οργανισμών αλλά παρασυρμένη από τον κυβερνητικό της οίστρο εκώφευσε. Ιδού λοιπόν σήμερα οι συνέπειες.
Κατατέθηκε αρχικά ένα νομοσχέδιο εμφορούμενο από προσωπικές αντιπάθειες και πάθη. Λες και το ποδόσφαιρο αλλά και οποιοδήποτε άλλο άθλημα είναι θέμα προσώπων. Μπήκε στοίχημα ζωής η απομάκρυνση κάποιων ανθρώπων από συγκεκριμένες θέσεις και πόστα χωρίς να αφουγκραστούν ούτε οι πραγματικές ανάγκες ενός χώρου στον οποίο συγκρούονται τεράστια συμφέροντα αλλά και επηρεάζει εκατομμύρια κόσμου αλλά ούτε και οι παγκόσμιες εξελίξεις, οι οποίες καλούν σε ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση του αθλητισμού με το κράτος να έχει έναν εποπτικό ρόλο χάριν του δημοσίου συμφέροντος και μόνο.
Αφού κατατέθηκε λοιπόν ακριβώς το κείμενο το οποίο γνώριζε και η FIFA, κατά τη συζήτηση στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων και αφού είχε ανακοινωθεί ο αποκλεισμός των ομάδων της χώρας μας από τις διεθνείς διοργανώσεις και είχαν αρχίσει και υλοποιούντο οι αρνητικές συνέπειες της απόφασης αυτής, ο Υφυπουργός Αθλητισμού ξεφτιλίζοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία, έφερνε τη μία τροποποίηση μετά την άλλη και άλλαζε τις διατάξεις του κατατεθειμένου από αυτόν νομοσχεδίου τρεις φορές μέσα σε μία μέρα κάνοντας μυστικές προσωπικές επαφές με τη FIFA προκειμένου να επιτευχθεί ένας θλιβερός για τη χώρα μας συμβιβασμός.
Πρόκειται περί κατάντιας. Ο κατήφορος της Κυβέρνησης φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Εξαντλείται σε ανέξοδους λεονταρισμούς χάνοντας όμως την ουσία. Ίσως να ήρθε η ώρα αυτό το θέατρο του παραλόγου να κατεβάσει αυλαία.
www.lagaris.gr
Ο Γιώργος Λάγαρης είναι Δικηγόρος και
Νομαρχιακός Σύμβουλος Ν. Ευρυτανίας
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΝΕΑ» στις 12 Ιουλίου 2006
|
|
